در غار حراء

در غارِ حرا

عید مبعث- 27 رجب

محمّد(ص) با خدا هر شب، دعایی تا سَحَر دارد

وَ در غارِ حَرا گویا، نگاهی تازه تر دارد

تمامِ عمرِ خود هر دم، به دنبالِ خدا بوده

خدا از اوّلِ خلقت، بر او گویا نظر دارد

میانِ بی خدایی ها، همیشه با خدا بوده

نگاهِ دلکشش دائم، زِ غیرِ او حذر دارد

چو ابراهیمِ پیغمبر(ع)، بنوشد شربتِ ایمان

برایِ رفعِ شَرِّ بُت، زبانی چون تَبَر دارد

زِ شرک و بت پرستی ها، بجوید راهِ بیزاری

که شمشیرِ خداجویی، همآره بر کمر دارد

وَ آغوشِ حَرا هر دم، برای مردِ حق باز است

چرا که شورِ شیدایی، وَ یا شوقی دگر دارد

میانِ دشت و صحرا او، به چوپانی بپردازد

هر آنچه بیند از یارش، به قلبِ او اثر دارد

شبانگاهان نمی خوابد، مبادا لحظه ای بی او

برای عاشقی با حق، عجب شور و شرر دارد

پرستش می کند حق را، به طرز و گونه ای دیگر

نمی دانم چه شیدایی، از این برتر به سر دارد

ملیح و خوش قد و قامت، خوش اخلاق و حلیم است او

کلامِ نغز و دلجویش، عجب شهد و شکر دارد

چه شیرین و چه شوق انگیز، عجب ماهِ دل آرایی

برایِ دیدنِ رویش، همه عالَم بصر دارد

دمی در خلوتِ احمد(ص)، ندا از سویِ حق آمد

خلاصه این همه خوبی، شبِ بعثت ثمر دارد

نخوانده درس و مشقی را، نشد زیر و زِبَر از بَر

ولی در تابِ گیسویش، جهان، زیر و زِبَر دارد

چو شد والاترین بنده، برایِ فرصتِ آخر

صِراط مستقیمِ او، عجب خوف و خطر دارد

شده مکّه چه نورانی، طلوعِ شمسِ حق گشته

چه راهِ حق شده روشن، چه فیضی این حَجَر دارد

بیا ای چشمۀ رحمت، مرا هم شست و شویی ده

به یُمنِ این سَحَر باران، به شورستان گذر دارد

عید عظیم

عید مبعث-27 رجب

سروش ایزدی گفتا، بیا عیدِعظیم آمد

برایِ فخر انسانی، فراتر از کلیم آمد

تمامِ هستیِ خود را، فداییِ خدا بنمود

خدا بر خانه ی قلبش، چنان یاری صمیم آمد

تمامِ رنجِ دنیا را، خریده بهرِ حق بر جان

یقین کردی که وحی از چه، بر این طفلِ یتیم آمد!

زِ بس که خُلقِ او نیکو، به عالَم اُسوه و الگو

به هر رنج و غمی صابر، به خَلقِ حق بَسیم آمد

نظیف و ناظم و خوشبو، به دشمن راحم و خوشرو

ولی حقّی چو ضایع شد، غیور و بس خَصیم آمد

به هر جایی نشان از او، بُوَد عطر خوشِ جانش

تو گویی تا شَوَد یادش، محمّد(ص) با شمیم آمد

اگر دستِ طلب روزی، به درگاهش رسانی تو

مشو نومید از او زیرا، عزیزی بَس کریم آمد

حَرا امشب محمّد را،چو در آغوشِ خود بگرفت

تو گویی نوری از افلاک، از آن عرشِ نعیم آمد

چو جبریل آمد از افلاک، ندا آمد بخوان احمد(ص)

تو پیغمبر شدی آقا، که حُکم از آن حکیم آمد

دگر باید سرِ خود را، به دامانش نهی احمد(ص)

که دستانِ نوازشگر، زِ درگاهِ رحیم آمد

کلامِ ایزدی آمد، که خَلقی با خدا گردد

که حُکم بعثتِ مولا، زِ دادارِ علیم آمد